26 dec Kantelen (een poging tot)
Dromen en vieren
Het is vandaag wanneer ik dit stuk begin te schrijven donderdag 18 december. Een zeer memorabele dag. Een goede schaakvriend, inspirator en volger bereikt vandaag een zeer respectabele leeftijd. Een levensgenieter die gewoon veel doet en viert. Iemand die (on)bewust steeds weer bezig is met zijn eigen droomcirkel. Dromen, plannen, doen en vieren. Mijn schaakvriend en ik stappen vaak met zevenmijlslaarzen over de planfase heen. Dromen en doen is zoveel leuker. Maar plannen vergroot het draagvlak. Het helpt je medestanders te zoeken. Of mensen die juist keigoed zijn in het plannen. Omdat dromen ontstaat vanuit loslaten en chaos zijn dromers nu niet bepaald de beste planners. Maar dankzij de kennismaking met Dragon Dreaming (meer info op www.dragondreaming.org.) weet ik nu dat het wel meevalt. De oplossing ligt namelijk in het tegelijk vieren en plannen. Terugblikken en evalueren van het succes en vanuit dat gevoel je volgende idee in kaart brengen. Oftewel plannen eventueel met behulp van anderen. Want ook de planner wil vieren en gezien worden. Vieren en succes is verslavend. Maar goed ook.
Succes, macht en geld
Dit deel gaat over de weelde niet kunnen verdragen. De keerzijde van persoonlijk succes is tweeledig.
Roem en geld zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden: zij geven macht. Hoe gebruiken we onze macht? Vinden we het fijn om beroemd te zijn? Hoe gebruiken wij ons geld? Persoonlijk heb ik niets met macht. Geef mij een dak boven mijn hoofd en mijn dagelijks brood. Ik ben gezegend met een gezond stel hersens waarmee ik graag wil meedenken en meehelpen aan een duurzaam bestaan. Het middel geld is helaas een noodzakelijk kwaad.
Schaken
De beelddenker in mij vertaalt het innerlijke proces van groei, kennis vergaren en toepassen in het spelen op vele schaakborden. Ik ben bepaald niet ontevreden met mijn spel. In het boek ‘Verandering van Tijdperk’ van Jan Rotmans (zie www.nederlandkantelt.nl) staan portretten van Verbinders, Kantelaars en Koplopers. Zij schaken ook op vele borden. Persoonlijk vertaal ik de manier van het spelen van een schaakpartij naar het leven buiten het schaakbord. Zo vraag ik mij op elk moment af: hoe sta ik ervoor? (waar sta ik? wat wil ik?) Welke stukken (mogelijkheden, hulpmiddelen) heb ik tot mijn beschikking? Moet ik op de dame- of koningsvleugel aanvallen? (moet ik linksom of rechtsom kantelen?) Moet ik niet mijn verdediging (administratie, planning) op orde brengen? Maar het einddoel is: de tegenstander moet mat (het doel moet worden bereikt).
Op woensdag 10 december heb ik ’s middags een afspraak met een drietal zogenaamde Kantelaars in Rosmalen. De afspraak is via Twitter en LinkedIn tot stand gekomen. We praten over wat ons bezighoud: het vastberaden zoeken naar oplossingen voor problemen die zijn veroorzaakt door het vastlopen van bureaucratische molenstenen. Om molenstenen te laten kantelen is veel vereende kracht nodig. Ertegenaan duwen en schoppen heeft geen zin. Nee, de oplossing ligt bij de basis. Als we nu de grond onder het bouwwerk van de molen weghalen, zandkorrel voor zandkorrel, dan komt er een moment waarop de molen omvalt. Dus mensen (zandkorrels) mobiliseren zelf het initiatief te nemen op iets moois op te bouwen. We zijn het erover eens dat we terug moeten naar de mens als basis. Wat wil ik en wat is daarvoor nodig? Nu regeert nog de macht van de economie, in onze dromen is de kracht van de kleine gemeenschap de overwinnaar. Ik kan mij niet voorstellen dat iemand zich geborgen en veilig voelt in de wirwar van regels die de economie en politiek ons oplegt. Gelukkig zijn er tal van initiatieven die van onderop worden opgebouwd. Dromen, plannen, doen en vieren (allen deeluitmakend van de Dreamcirkel) liggen op deze manier dicht bij elkaar. Er is niemand die van bovenaf zegt: dat moet je bereiken, dit zijn de spelregels en we hebben een klein budget. Je moet mensen het gevoel geven dat ze allen samen bouwen aan en verantwoordelijk zijn voor het slagen van het project. Of het nu gaat om zorg, onderwijs, bouw of andere sectoren, betrokkenheid creëer je alleen door transparantie en horizontaal overleg. Als we hiërarchie gaan inbouwen, moeten we ons realiseren dat er afstand ontstaat. En hoe meer zenders en ontvangers, hoe meer ruis in de communicatie en hoe groter de kans is dat we afdwalen van het oorspronkelijk geformuleerde doel. Die terugkoppeling moet je wel inbouwen anders gaat er vroeg of laat iets mis.
Naar Nederland 3.0.
Kleinschalige initiatieven mogelijk maken dat is onze gemeenschappelijke gedachte. Mensen enthousiastmeren, verbinden, faciliteiten bieden en belemmeringen opheffen.
Vergelijk Nederland maar met een parcours van 16 miljoen dominosteentjes. Volgens mij zijn de recordpogingen de meest bekeken uitzendingen op tv geweest, dus iedereen kan dit verhaal volgen. Als de dominosteentjes allemaal achter elkaar staan is de kans bijzonder klein dat ze allemaal omvallen. De bouwers van het parcours beseffen dit terdege. We moeten dus dwarsverbindingen inbouwen (projecten) met lijntjes naar elkaar toe. Er is een hoofdlijn (de levenslijn bij het dominoparcours) die doorloopt, dit is de communicatielijn. Telkens als er een project succesvol is afgerond, wordt dit bekendgemaakt en gevierd. Natuurlijk niet al te uitbundig, maar dit vieren is wel essentieel. Vieren is namelijk de kers op de taart, daarvoor doe je het. Vieren geeft nieuwe energie. Voor bijvoorbeeld een volgend project of een volgende fase in een al gestart project. En zo vallen er steeds meer dominosteentjes om en worden projecten gerealiseerd. Voorbeelden van succesvolle projecten zijn er dan al genoeg. Omdat de projecten op kleine schaal worden uitgezet, zijn de risico ook beperkt. Elke mislukking moet als leermoment worden gezien, geanalyseerd en de informatie moet naar soortgelijke projecten. Zo bouwen we samen aan een duurzaam bouwwerk zonder bureaucratische molenstenen met een stevige basis.